28.06.2021. Od 1 lipca br. wzrośnie wysokość zasadniczego wynagrodzenia miesięcznego lekarzy stażystów. Będzie ona wynosić 4186 zł, co oznacza, że wzrośnie o 1286 zł. Dziś minister zdrowia Adam Niedzielski podpisał obwieszczenie w sprawie wysokości zasadniczego wynagrodzenia miesięcznego lekarza i lekarza dentysty odbywających Pracownik, który udowodni przed sądem, że jego pensja jest niższa od pensji pozostałych pracowników, a wykonuje podobne czynności może Osoba ze średnim wykształceniem, bez specjalizacji może zarobić - 3772 zł - z wyższym wykształceniem - 4186 zł, zaś z magistrem i specjalizacją - 5478 zł. W przypadku najwyższej grupy zawodowej pielęgniarek - osób z wyższym wykształceniem i specjalizacją - wynagrodzenie od lipca wynosi 5477 zł - wzrosło o 50 zł. Dla pielęgniarki średnia pensja w Norwegii wynosi 46 810 koron brutto miesięcznie, 32 104 netto (14 125 zł). To niedużo w porównaniu z innymi zarobkami w szpitalu. Średnie zarobki w Norwegii. Centralne Biuro Statystyczne podaje, ile zarabia przeciętny Norweg. Średnia pensja w Norwegii we wszystkich sektorach (dane na rok 2019): płaca minimalna Szpital Bielański szpitale służba zdrowia. Dzięki podwyżce pensji minimalnej salowa w szpitalu może zarobić ponad 3 tys. zł. To tyle, co pielęgniarki, diagności czy Zgodnie z Komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 9 lutego 2023 roku przeciętne wynagrodzenie w gospodarce narodowej w 2022 roku wyniosło 6346,15 zł. W 2023 roku wysokość wynagrodzeń wymienionych powyżej grup pracowników podmiotów medycznych będzie wynosić: w przypadku lekarza albo lekarza dentysty ze Pd0Z. W przypadku niezdolności do pracy, każda osoba, która podlega ubezpieczeniu chorobowemu ma zagwarantowane świadczenia chorobowe za okres pobytu w szpitalu. Zasiłek chorobowy ma zrekompensować utracony zarobek. Może jednak zdarzyć się tak, że w przypadku hospitalizacji wysokość tego zasiłku będzie niższa niż jej standardowa można otrzymać świadczenia chorobowe za okres pobytu w szpitaluPrawo do zasiłku chorobowego przysługuje przede wszystkim pracownikom, którzy obowiązkowo podlegają ubezpieczeniu chorobowemu. Oprócz nich zasiłek chorobowy mogą również otrzymywać osoby, które opłacają ubezpieczenie chorobowe dobrowolnie. Według przepisów prawo do tego mają między innymi przedsiębiorcy oraz zleceniobiorcy, którzy posiadają wymagany okres wyczekiwania 90 dni, w przypadku obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego jest wymagany krótszy okres wyczekiwania, ponieważ osoba ubezpieczona może otrzymać zasiłek chorobowy już po 30 dniach ciągłego ubezpieczenia chorobowego. Wysokość zasiłku chorobowego stanowi odpowiedni procent podstawy wymiaru, która wyliczana jest jako przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone ubezpieczonemu lub zadeklarowana podstawa za okres 12 pełnych miesięcy kalendarzowych, poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Należy podkreślić, że przepis Kodeksu pracy gwarantuje bowiem, że za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną trwającej łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia trwającej łącznie do 14 dni w ciągu roku kalendarzowego - pracownik zachowuje prawo do 80% wynagrodzenia. Następnie zasiłek chorobowy wypłacany jest w wysokości 80% końca 2021 roku zasiłek za pobyt w szpitalu wynosił 70%.Przykład który ukończył 50. rok życia w okresie od 10 stycznia do 15 lutego (37 dni) przebywał w szpitalu. Za okres od 10 do 23 stycznia (14 dni) ma prawo do wynagrodzenia za czas choroby. Za okres od 15 przysługuje mu zasiłek chorobowy w wysokości 80% podstawy wymiaru chorobowe za okres pobytu w szpitalu - wyjątkiŚwiadczenia chorobowe za okres pobytu w szpitalu wypłacane są w wysokości 100% podstawy, jeżeli niezdolność do pracy:przypada w okresie ciąży,powstała wskutek poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów oraz zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów,powstała wskutek wypadku w drodze do pracy lub z uprawniające do wypłaty świadczeniaZaświadczenie lekarskie ZUS ZLA, stwierdzające okres pobytu ubezpieczonego w stacjonarnym zakładzie opieki zdrowotnej co do zasady wystawia się nie później niż w dniu wypisania ubezpieczonego ze szpitala. Na wniosek pacjenta może być jednak ono wystawione także w terminie późniejszym. Okres hospitalizacji potwierdza lekarz wystawiający zaświadczenie lekarskie ZUS ZLA, poprzez wpisanie w nim liczby dni pobytu w szpitalu. W razie dłuższego niż 14 dni pobytu ubezpieczonego w szpitalu zwolnienie lekarskie powinno być wystawiane co 14 dni, w celu umożliwienia wypłaty świadczenia chorobowego odpowiednio wynagrodzenia chorobowego lub zasiłku chorobowego. Sytuacja finansowa w polskiej służbie zdrowia pozostawia wiele do życzenia. Protest lekarzy rezydentów skłania do zastanowienia się nie tylko na temat wynagrodzeń młodych medyków, ale i reprezentantów innych zawodów medycznych. Okazuje się, że wiele osób pracujących w szpitalach musi zadowolić o wiele niższymi pensjami. Ile właściwie się im płaci? Lekarze rezydenci, którzy od 2 października biorą udział w proteście głodowym, domagają się wzrostu wynagrodzeń do poziomu 1,05 średniej krajowej (około 4,5 tys. zł brutto) oraz przeznaczenia 6,8 proc. PKB na ochronę zdrowia w Polsce do 2021 roku. Zmiana ta byłaby dla nich wyraźna, bowiem dziś mogą liczyć jedynie na pensje w wysokości około 3 tys. brutto na miesiąc. Czy ich żądania są wygórowane?Jeśli przyjrzelibyśmy się liście płac w polskich szpitalach, okazałoby się, że młodzi lekarze chcieliby zarabiać tylko nieco więcej niż... kapelani! Zobacz także Rezydenci zarabiają mniej niż kapelani i nieco więcej niż pielęgniarki z wieloletnim stażemWedług danych Ministerstwa Zdrowia duchowni udzielający sakramentów i wspierający modlitwą pacjentów-katolików mogą liczyć na wynagrodzenie w wysokości ok. 4 tys. zł brutto. Dlaczego księża w szpitalach zarabiają lepiej niż lekarze rezydenci?Okazuje się, że w większości placówek mogą liczyć aż na 1,5 etatu - wsparcie, jakie kościół udziela chorym, nie jest więc zupełnie bezinteresowne i można je łatwo wycenić. fot. Więcej od duchowieństwa w placówkach medycznych zarabiają tylko ordynatorzy, którzy dostają do ok. 6 tys. brutto podstawowego wynagrodzenia, lekarze z I stopniem specjalizacji (ok. 8,5 tys. brutto - łącznie z dodatkowymi dyżurami), lekarze z II stopniem specjalizacji (ponad 10 tys. brutto miesięcznie). Na najwyższe zarobki mogą liczyć dyrektorzy szpitali i kadra kierownicza (nawet powyżej 14-30 tys. miesięcznie). Zobacz także Lista płac w polskich szpitalachWedług informacji, do których dotarła Gazeta Wyborcza, roczny dochód z tytułu umowy o pracę w 2016 roku w przypadku dyrektorów szpitali (zakaźnego i dziecięcego w Warszawie) wynosił odpowiednio: 168 i 166 tys. zł, z kolei dyrektor wojewódzkiego centrum onkologii w Bydgoszczy w ubiegłym roku zarobił aż 380 tys. zł z tytułu umowy o pracę. Z kolei dyrektorzy stacji pogotowia mogą zarabiać od ok. 8,9 tys. do nieco ponad 11 tys. na rezydenci w trakcie specjalizacji mogą dla porównania liczyć jedynie na 2,2-2,7 tys. netto miesięcznego wynagrodzenia - to i tak więcej niż lekarze stażyści, którzy np. w Szczecinie zarabiają nieco więcej niż połowę tego, na co mogą liczyć rezydenci (ok. 1450 zł netto na miesiąc). Prawie tyle samo zarabiają... salowe - na pełnym etacie np. w szpitalu psychiatrycznym w Łodzi mogą liczyć na 1,4-1,5 tys. zł netto nieco więcej, bo ok. 1,7 tys. zł miesięcznie zarabiają pracownicy administracyjni i biurowi, którzy zajmują się dokumentacją medyczną, obsługą pacjentów i kontaktowaniem lekarzy np. z technikami medycznymi. W przypadków pracowników diagnostyki laboratoryjnej oraz techników analityki medycznej, którzy wykonują badania laboratoryjne, pensje wahają się na poziomie od 2 do 3,2 tys. zł brutto (lub więcej, jeśli dochodzą dodatki za nocne zmiany).Mniej, bo od 1,6 do 2,1 tys. brutto zarabiają technicy elektroradiologii, którzy wykonują np. badania mammograficzne, obsługują tomograf lub rezonans magnetyczny. Na nieco wyższe wynagrodzenie może liczyć starszy asystent diagnosta laboratoryjny, który zarabia od 2,4 do nawet 5 tys. zł (jeśli może pracować np. na dodatkowe nocne zmiany).Dla porównania początkująca pielęgniarka w szpitalu powiatowym może liczyć na około 2,3-2,5 tys. miesięcznego wynagrodzenia netto. Po 25 latach pracy w zawodzie ich pensja może wzrosnąć do poziomu... 2,8-3 tys. netto - ćwierć wieku doświadczenia zawodowego nie jest więc cenione wiele wyżej... Podobne, choć nieco niższe stawki obowiązują ratowników medycznych, którzy na etacie np. w łódzkim pogotowiu zarabiają od 2 do 2,4 tys. zł brutto miesięcznie. fot. źródło: Ministerstwo Zdrowia/Gazeta Wyborcza/Porozumienie Rezydentów OZZL/ Zobacz także Zasiłek chorobowy za pobyt w szpitalu w 2022 będzie wyższy. O ile zmieni swoją wysokość w styczniu? Zasiłek chorobowy za czas pobytu w szpitalu jest obecnie (2021 r.) niższy od zasiłku chorobowego za czas pobytu w domu. Zasiłek chorobowy za czas pobytu w domu wynosi bowiem 80% podstawy wymiaru zasiłku, a za czas pobytu w szpitalu 70% podstawy wymiaru zasiłku. Od 1 stycznia 2022 r. się to zmieni. Ile wyniesie zasiłek za pobyt w szpitalu? Więcej na ten temat znajdziesz w publikacji "Zmiany w zasiłkach i ubezpieczeniach ZUS" Zasiłek za pobyt w szpitalu od 2022 r. - zmiana wysokości Od dnia 1 stycznia 2022 r. zasiłek chorobowy za czas pobytu w szpitalu zostanie podwyższony o 10%. Nowa wysokość zasiłku wyniesie więc 80% podstawy wymiaru zasiłku. Kwota chorobowego przy chorowaniu w domu i w szpitalu zostanie więc zrównana. Jest to korzystna zmiana dla osób ubezpieczonych. Zmiana w art. 11 Ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa dotyczy właśnie wysokości miesięcznego zasiłku chorobowego. Aktualnie zgodnie z art. 11 ust. 1 miesięczny zasiłek chorobowy, z zastrzeżeniem ust. 1a i 2, wynosi 80% podstawy wymiaru zasiłku. Art. 11 ust. 1a: "Miesięczny zasiłek chorobowy, z zastrzeżeniem ust. 1b i 2, za okres pobytu w szpitalu wynosi 70% podstawy wymiaru zasiłku." Art. 11 ust. 2: "Miesięczny zasiłek chorobowy wynosi 100% podstawy wymiaru zasiłku, jeżeli niezdolność do pracy lub niemożność wykonywania pracy, o której mowa w art. 6 ust. 2: 1) przypada w okresie ciąży; 2) powstała wskutek poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów oraz zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów; 3) powstała wskutek wypadku w drodze do pracy lub z pracy." Brzmienie art. 11 ust. 1, które wejdzie w życie w styczniu 2022 r., pomija wymieniony ust. 1a. Oznacza to, że jedynym wyjątkiem od 80% zasiłku chorobowego będzie ust. 2 czyli niezdolność do pracy wyliczona w powyższych 3 punktach. Dodatkowo uchylono art. 11 ust. 1b o następującej treści: "Miesięczny zasiłek chorobowy za okres pobytu w szpitalu od 15 do 33 dnia niezdolności do pracy w roku kalendarzowym w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia, wynosi 80% podstawy wymiaru zasiłku." Podstawa wymiaru zasiłku Jak obliczyć wysokość zasiłku? Kwota zasiłku uzależniona jest od zarobków ubezpieczonego. Podstawa wymiaru zasiłku to bowiem średnie wynagrodzenie z ostatnich 12 miesięcy. Jeśli pracownik pracował krócej, ze wszystkich miesięcy pracy. Jest wiele przypadków, kiedy powstają wątpliwości co do wyliczenia podstawy wymiaru zasiłku. Które składniki wynagrodzenia bierze się pod uwagę, a które pomija? Niektóre rozwiązane są w treści artykułów: Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego w 2020 r. Jak obliczyć podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego? Chcesz dowiedzieć się więcej, sprawdź » Pracodawcy, którzy muszą wypłacać dodatkowe wynagrodzenie roczne, najpierw ustalają wykaz osób, którym przysługuje ta nagroda. Zazwyczaj nie sprawia to problemu. Gdy jednak staż oscyluje wokół sześciu miesięcy, mogą pojawić się kłopoty z określeniem, czy pracownik nabył prawo do tzw. trzynastki. Stawiane warunki Do końca marca pracodawcy ze sfery budżetowej wypłacają dodatkowe wynagrodzenia roczne dla pracowników. Nakazuje to art. 5 ust. 2 ustawy z 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (tekst jedn. DzU z 2013 r., poz. 1144 ze zm., dalej: ustawa o wynagrodzeniu rocznym). Co do zasady wynagrodzenie to w pełnej wysokości przysługuje etatowcowi po przepracowaniu u pracodawcy całego roku kalendarzowego. Trzynastka nie jest jednak obligatoryjnym świadczeniem, które otrzyma każdy. To rodzaj nagrody i aby ją uzyskać, pracownik musi spełnić kilka warunków: przepracować wymagany okres i nie mieć kwalifikowanych naruszeń. W uchwale z 7 lipca 2011 r. (III PZP 3/11) Sąd Najwyższy stwierdził, że „dodatkowe wynagrodzenie roczne (tak samo jak „nagroda" przewidziana w ustawie z 1985 r.) jest premią, gdyż mechanizm nabywania prawa do tego świadczenia jest inny niż w odniesieniu do prawa do wynagrodzenia za pracę. Prawo do wynagrodzenia za pracę pracownik uzyskuje sukcesywnie w miarę jej należytego wykonywania. Natomiast prawo do premii z reguły powstaje dopiero po upływie pewnego określonego okresu oraz może być uzależnione od innych przesłanek niż należyte wykonywanie pracy. Ustawa o wynagrodzeniu rocznym wprowadza dwie takie przesłanki: przepracowanie wymaganego okresu w danym roku kalendarzowym u jednego pracodawcy (art. 2) oraz brak rażących naruszeń obowiązków pracowniczych. Jeśli pracownik nie przepracuje całego roku, ustawa o wynagrodzeniu rocznym dopuszcza też nabycie prawa do trzynastki, gdy pracownik przepracuje co najmniej sześć miesięcy. Wysokość nagrody rocznej ustala się wówczas proporcjonalnie do okresu zatrudnienia. Efektywne przepracowanie W praktyce łatwo policzyć ten termin, gdy bezspornie przekracza sześć miesięcy, np. zatrudnienie trwało od 1 stycznia do 30 września 2015 r. i cały ten okres pracownik faktycznie przepracował oraz nie chorował. Gorzej, jeżeli zatrudnienie jest nieciągłe lub są przerwy w pracy spowodowane zakończeniem poprzedniej umowy a rozpoczęciem nowej i staż balansuje na granicy półrocznej. Problem z ustaleniem prawa do trzynastki mają także pracodawcy osób z długotrwałymi absencjami chorobowymi. Wtedy do wyliczania okresu uprawniającego do trzynastki trzeba zastosować jedną z kilku metod. Sąd Najwyższy w uchwale z 7 lipca 2011 r. (III PZP 3/11) zwrócił uwagę na to, że ustawa o wynagrodzeniu rocznym nie definiuje dni przepracowanych. W długim wywodzie SN uznał, że podstawową wartością mającą skutek w postaci przyznania świadczenia w tym przypadku będzie taka interpretacja pojęcia „przepracowanie" w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy, która oznacza efektywne przepracowanie, a nie tylko pozostawanie w stosunku pracy. Z tego orzeczenia można wysnuć wniosek, że nadrzędne dla ustalenia prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego jest świadczenie pracy w trakcie okresu, który ma być podstawą określenia prawa do trzynastej pensji. Dość długo był prezentowany odmienny pogląd. Zgodnie z nim prawo do dodatkowego wynagrodzenia rocznego zależało od długości okresu pozostawania w stosunku pracy (zob. uchwała SN z 13 grudnia 2005 r., II PZP 9/05), a nie efektywnego wykonywania obowiązków. Autopromocja Specjalna oferta letnia Pełen dostęp do treści "Rzeczpospolitej" za 5,90 zł/miesiąc KUP TERAZ Mimo to wśród praktyków nie ma jednej metody liczenia dni, choć orzecznictwo SN wyraźnie skłania się ku interpretacji dni faktycznie przepracowanych. One gwarantują przyznanie trzynastki. 180 dni kalendarzowych Wielu pracodawców przelicza dni zatrudnienia w ciągu roku, uwzględniając wszystkie, jakie występują od startu do rozwiązania stosunku pracy. Przy tej metodzie posiłkują się kodeksem cywilnym i ustalając okres pracy w miesiącach, przyjmują, że miesiąc powinien być liczony jako 30 dni (art. 114 Jeżeli okres ten liczy co najmniej 180 dni, uznają, że pracownik nabył prawo do trzynastej pensji. Jest to też pokłosie ustalania terminów w prawie cywilnym. Zgodnie z tą metodologią okres półroczny przy wyznaczaniu nieciągłego terminu (czyli gdy występują przerwy w zatrudnieniu) wynosi 180 dni (sześć miesięcy po 30 dni). Warto też zauważyć, że nie wszystkie zasady liczenia terminów określone w kodeksie cywilnym można wprost stosować przy liczeniu uprawnień pracowniczych. To zasada, która wynika z dość zamierzchłego wyroku SN z 19 grudnia 1996 r. (I PKN 47/96). W niej Sąd Najwyższy stwierdził, że obliczając okresy, od których zależą uprawnienia pracownicze, stosuje się wykładnię wskazującą, że upływ miesiąca pracy następuje w dniu bezpośrednio poprzedzającym dzień, który nazwą lub datą odpowiada dniowi, w którym liczenie okresu rozpoczęto. To interpretacja odmienna niż zasada wynikająca z art. 112 Zgodnie z nią termin oznaczony w tygodniach, miesiącach lub latach kończy się z upływem dnia, który nazwą lub datą odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było – w ostatnim dniu tego miesiąca. Tym samym zatrudniony od 1 stycznia do 30 czerwca 2015 r. ma pełne prawo do trzynastki, mimo że stosując art. 112 upływ terminu nastąpiłby dopiero 1 lipca. Przy nabywaniu uprawnień pracowniczych ta reguła nie obowiązuje. Analogicznie jak staż W tej metodzie dodaje się pełne miesiące pracy, a z niepełnych miesięcy sumuje się liczbę dni przepracowanych i gdy łącznie wyniesie to 30 dni kalendarzowych, przepracowany okres uznaje się za kolejny miesiąc. To sposób ustalania prawa do trzynastki analogiczny do tego, jakiego kadrowi używają przy określaniu stażu pracy, czyli wyliczeniu uprawnień związanych z dodatkiem stażowym. W tej metodzie wskazuje się miesiące pracy, a ich suma musi być co najmniej równa sześciu, aby pracownik miał prawo do trzynastej pensji. Ten potoczny sposób sprawdza się wtedy, gdy przelicza się okres zatrudnienia dla pracownika, który korzystał z wielu zwolnień lekarskich. Wtedy tak należy zliczyć okres z miesięcy, w których część była przepracowana, gdyż nie ma innej możliwości ustalenia faktycznego okresu pracy. Tylko robocze To metoda polegająca na przeliczeniu nominalnego czasu do przepracowania w ciągu poprzedniego roku i odniesienia go do dni faktycznie przepracowanych. Chociaż ma ona zdecydowanie mniej zwolenników, to należy pamiętać, że dodatkowe wynagrodzenie roczne jest swoistą nagrodą za przepracowanie wymaganego ustawą minimalnego nominału czasu pracy. Przykładowo: w 2015 r. było do przepracowania 252 dni (jeżeli zakład nie miał ustalonych dodatkowych dni wolnych od pracy). Przepracowanie 126 dni oznaczało nabycie prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego. Urlop zwiększy szansę na świadczenie We wszystkich metodach ustalania prawa do trzynastki uwzględnia się okresy, które zwalniają z obowiązku przepracowania co najmniej sześciu miesięcy warunkujących nabycie wynagrodzenia rocznego. Są to okresy przebywania na urlopach: wypoczynkowym, macierzyńskim, rodzicielskim, wychowawczym, ojcowskim. Będzie to także urlop dla poratowania zdrowia oraz urlopy nauczycieli lub nauczyciela akademickiego, który otrzymał go do celów naukowych, artystycznych lub kształcenia zawodowego. Oprócz tego przepracowanie co najmniej sześciu miesięcy nie jest wymagane gdy pracownik przechodzi na emeryturę lub rentę, gdy zwolniono go z przyczyn dotyczących pracodawcy oraz gdy stosunek pracy wygasł w wyniku śmierci zatrudnionego.

13 pensja w szpitalu